متاسفانه مهندسانی که با عدد و رقم سر مسئولین کلاه می گذارند و آنها را از هیولای کمبود آب می ترسانند و پروژه هایی مانند انتقال آب خزر به سمنان را دیکته می کنند و طرفداران محیط زیست را به بی اطلاعی، بی آماری و احساسی بودن متهم می کنند، فقط کافی است یک حساب سرانگشتی انجام دهید و ببینید که هدف آنها از این جو سازی ها و عددسازی ها چیست؟ پروژه شیرین سازی آب خزر و انتقال آن به سمنان 6 هزار میلیارد تومان (و برآورد دقیق تر آن 9 هزار میلیارد تومان) بودجه می خواهد.

البته در این محاسبه فقط هزینه اجرای پروژه در نظر گرفته شده و خسارت های اکولوژیکی دیده نشده است. این رقم البته در ادبیات مالی ما چندان بالا نیست، فقط 2-3 واحد اختلاس است. جمعیت شهر سمنان فقط 260 هزار نفر است. معنای آن این است اگر این پول بین تک تک مردم سمنان توزیع شود به هر سمنانی 23 میلیون تومان و به هر خانواده سمنانی 92 میلیون تومان! می رسد. اگر به کل ساکنان استان هم داده شود به هر نفر 8 میلیون تومان می رسد.

آدم باید خیلی احمق باشد که فکر کند این پروژه برای رفاه مردم و نجات آنها از کمبود آب است. فقط جالب است مقایسه کنید که در این کشور حاضرند برای تامین آب مردمان شهری کویری چنین پولی هزینه شود ولی بودجه یک تز فوق لیسانس در دانشگاه مادر کشور فقط 300 هزار تومان است! این 300 هزار تومان حتی پول یک شب اقامت دو نفر در هتلی در سمنان را هم پوشش نمی دهد.

منبع: telegram.me/maktubat

در دور دوم هدفمندی یارانه‌ها که در بهار 93 کلید خورد، بهای بنزین معمولی از 700 تومان برای هر لیتر به 1000 تومان افزایش یافت. اما به اعتقاد نویسنده این افزایش جز انتقال دسته ای از خودرو سواران به حمل نقل عمومی یا جبر آنان به پیاده روی بیشتر ثمری نخواهد داشت.

نکته‌ی کلیدی این موضوع این است که در دوره‌ی قبلی افزایش قیمت بنزین و ارایه‌ی یارانه‌های نقدی افراد دارای این راه حل بودند که خودروی خود را با خودروی بهتری از نظر مصرف سوخت معاوضه کنند، اما امروز به علت افزایش بسیار زیاد قیمت خودرو، کمبود عرضه‌ی خودروهای بهینه ی داخلی و دست نیافتنی بودن خودروهای کم مصرف خارجی برای اکثریت مردم این راه حل برای اکثریت مردم وجود ندارد.

بنابراین افزایش قیمت سوخت در مقطع فعلی سطح تکنولوژی احتراق عمده خودروهای تردد کننده در جاده‌های ایران را ارتقا نمی دهد.

این امر موجب می‌شود تا راه بهینه سازی مردود گردد و افزایش هزینه‌ی نهایی حمل و نقل منجر به افزایش تورم شود.

در جست و جوی یک نفس هوای پاک در تهران نباشید زیرا:

هوای تهران بس ناجوانمردانه آلوده است.

1.       اتومبیل: داشتن یک اتومبیل قراضه، اصلاً ویلچر موتور دار! در تهران افتخار است. اما چون قراضه‌گی فقط به قیافه نیست. پس داشتن ماشین بدون رنگ ساخت ده سال پیش افتخار نیست! در تهران اتومبیل های نویی که جایگزین خودروهای فرسوده شدند به مدد خودروسازانِ مونتاژکارِ بی‌علم، فن‌آوری احتراق بسیار قدیمی دارند. در تعیین میزان آلوده کننده‌گی یک اتومبیل مثلاً کیفیت کمک فنر عقب تأثیری ندارد! بلکه مجموعه‌ی احتراق است که موجب آلودگی می‌شود. در مورد اتومبیل و اتومبیل ساز ها در ایران که تازه به واردات خودرو اعتراض هم دارند، حرف خیلی زیاد است، من و شما کم گفته‌ایم.

2.       معاینه‌ی فنی: حسب گاوبندی‌ای که معلوم نیست چه کسی با چه کسی کرد، اتومبیلی که همین جوری از کارخانه در می‌آید و نیاز به تعمیر دارد تا پنج سال نیازی به معاینه‌ی فنی ندارد. مردمِ بی‌تربیت و نادان مغرب زمین که اتومبیل‌ها را در پنج ساله‌گی بازنشسته می‌کنند اگر در ایران زندگی کنند، وقتی ماشین‌شان را برای بازیافت می‌برند که هنوز معاینه‌ی فنی ندارد. مانند کسی که پیر می‌شود و می‌میرد در حالی که هرگز پیش دکتری نرفته‌است!

3.       ترافیک: یکی از عوامل اصلی آلودگی هوا ترافیک است. ترافیک هم که ظاهراً حل‌اش خیلی سخت است. امّا برای اینکه بتوانید تصور کنید که ترافیک غیر از تعداد خودروها به کیفیت خودرو هم بستگی دارد، باید به تعداد زیاد اتومبیل‌های خراب یا کند و خسته توجه کنید که ترافیک ایجاد می‌کنند.

فرآیند مهم و ظریف هدفمندی یارانه ها متوقف شده است. اصلی‌ترین دلیل توقف این فرآیند گرانی، تورم افزایش نرخ ارز و در یک کلمه بحران و نا آرامی در اقتصاد کشور است. اما چرا دست آورد های فعلی هدفمندی یارانه ها، با تورم، گرانی و افزایش نرخ ارز در معرض خطر قرار می‌گیرد، موضوع این نوشته است.

برای مشاهده‌ی ادامه‌ی مطلب به صورت نسخه قابل چاپ کلیک نمایید.

تأثیر مخرب گرانی، تورم و افزایش نرخ ارز بر هدفمندی یارانه‌ها

در منازلی که آپارتمانی و دارای موتورخانه هستند، تفکیک گاز کشی یک کار و راه اندازی سیستم گرمایش و تولید آب گرم مصرفی برای هر واحد یک کار است. از جمله‌ی اقدامات در ذیل تفکیک ایجاد سیستم‌های گرمایش و آب گرم برای هر واحد است که معمولاً بازدهی مصرف کل گاز را در ساختمان بالا می‌برد و در نهایت به نفع ساکنین، دولت به عنوان تأمین کننده و محیط زیست – آن نعمت الهی مهم – است. که معمولاً امروز این دو کار با اینکه تقریباً بر همه لزومش اثبات شده است با موانعی روبرو است، از جمله:

1.       همه همزمان پول ندارند، پس موتور خانه را نمی‌شود جمع کرد چون آن هایی که در آن زمان پول کافی را برای انجام تفکیک ندارند آب گرم و گرمایش را از دست می‌دهند.

2.       بعضی‌ها پولشان را نمی‌خواهند برای این کار صرف کنند، چون برایشان خیلی فرقی نمی‌کند، توپ تکانشان نمی‌دهد، به زبان عامیانه «کرگدن» هستند! منتظرند که آبی از فراتی برسد، شاید هم از اهل کرم خمس و زکاتی برسد! شاید هم چند تا خانه دارند و همزمان در همه‌ی آن‌ها ساکن هستند.

3.       با توجه به بند 1، چون موتور خانه را نمی‌شود جمع کرد و از آن محل در آمدی پیدا کرد خود به خود پروژه تضعیف می‌شود. مشکل دیگر این است که تفکیک انشعابات گاز باید یک جا صورت بگیرد وگرنه که هر روز گاز قطع است تا کنتور مثلاً یک واحد مستقل شود. شرکت گاز هم بی کار نیست هر روز این کار را تکرار بکند و وصله و پینه‌ی سخت افزاری و نرم افزاری انجام دهد. از همه مهم‌تر از ابتدا تا انتهای پروژه ممکن است قرن‌ها طول بکشد.

4.       برای بعضی‌ها هم تفکیک هنوز توجیه اقتصادی پیدا نکرده است و شاید هم به همین زودی‌ها پیدا نکند.

ما برای همه‌ی این‌ها یک پیشنهاد داریم. آن هم اعطای وامی به همین منظور است، بازپرداخت بلند مدّت هم از طریق قبوض گاز انجام شوند. نتیجه‌ی چنین وامی پایان درگیری، سود آوری برای ساکنین، برای بانک و برای شرکت ملّی گاز است.